Edward: Kijk die arme ziel, zijn ogen zijn rood als vuur van het huilen.
Blakely: In heel Rome geen eedler man dan Markus Antonius!
Edward: Maar ssst! Luister, daar begint hij te spreken:
Words: Nog gister hield een enkel woord van Ceasar de wereld in bedwang! Nu ligt hij daar. Maar zie hier: dit perkament, met Ceasar's zegel... het lag in zijn kamer. Dit is zijn laatste wil!
Blakely: We willen het h___n, Markus Antonius, het eh tesament van Ceasar, he!
Edward: Ja, we willen het h___n! Het testament!
Blakely: Vooruit! We willen... lees voor man!
Words: Stilte vrienden! Luister! ...Nee! Ik mag het niet lezen! Gij mag niet weten hoe Ceasar u lief had. Gij zijt geen stenen, geen hout... gij zijt mensen! En als ik het testament van Ceasar voor zou lezen zal het u wellicht ontvlammen!
Blakely: Nee.
Words: Razend maken!
Blakely: Welnee, Markus Antonius, wat...
Words: Nee! Nee! U moet niet weten DAT ge van hem erft. Want wist ge dat... wat zal er dan gebueren?
Blakely: Nee, Markus Antonius, we willen het h___n!
Words: Whuhu..
Blakely: Het testament van Ceasar.
Words: Whuhuhu...
Blakely: Vooruit nou toch man, lees het voor!
Words: Whuu!
Blakely: Het testament! Het hele volk van Rome schreeuwt erom! Het scandeert:
Words: Ik hoor niks!
Blakely: Het testament! Het testament! We willen het testa.... mm... huh... eh.Edward?
Edward: Ach, waar zijn we in Gods naam mee bezig..? Slechts een paar vage herinneringen zijn het die ons van ons geluk voorzien. Het enige wat wij doen is wachten op het einde, tot een ieder onze naam vergeten is.
Blakely: Ach, Edward, niet zo negatief! Wij hebben cultuur gedragen, wij hebben cultuur doorgegeven. Wij waren de nieuwe boodschappers van het klassieke toneel!!
Words: Blakely heeft gelijk, Edward. Wij waren het, die de de levens van vele mensen inhoud gaven!
Blakely: Ja!
Words: Dat publiek dat hield van ons!
Edward: En ik hield godverdomme van dat publiek! En ik hield godverdomme van dat vak! Verdomme, wat hield ik als geen ander van die Buhne...!
Blakely: Ja! Eh en tegelijkertijd ook die haat.
Words: Wat?
Blakely: Die alles verzengende haat. Die eeuwige strijd tussen willen... en moeten! Tussen wanhoop... en trots!
Words: Goed! Goed, het was zwaar. Het was verdomde zwaar. Maar wat kregen wij daarvoor terug beste kerel? Adoratie! Wij werden geadoreerd!
Edward: WERDEN geadoreerd... We bestonDEN. We leefDEN! Maar wat is daar verdomme nog van over...
Blakely: Is this a dagger which I see before me, The handle toward my hand?Come let me clutch thee:I have thee not, and yet I see thee still.Art thou not, fatal vision, sensibleTo feeling as to sight? Or art thou butA dagger of the mind,
Allen: A false creation,Proceeding from the heat-oppressed brain?
Words: Schafters Bara Theater 1928. Wij speelden die Engelsen daar goddomme van de mat! Ha ha ha!
Edward: Aan elke vinger minstens drie vrouwen!
Words & Blakely: Jaha!
Edward: Laaiende kritieken!
Words en Blakely: Jaha!
Words: Oh!
Edward: Maar nu: Drie pathatic actors, met een been in het graf. Het verleden als een looien last. Die euforie is de nagel aan onze doodskist! En jullie... jullie sluiten jullie ogen voor zover jullie al niet blind waren. Maar asjeblieft... Kijk dan toch... Asjeblieft! kijk nou toch een keer in die spiegel, man...!
Blakely: Wat is dit? Zijn het de barsten in de spiegel of zijn het de gelaatstrekken van een ouwe charlatan? Ah! Nee! NEE! Driewerf nee! Dit ben ik niet! Asjeblieft, zeg me dat ik dit toch niet ben....
Words: Twee ogen die de wereld hebben gezien. Een gelaat gekust door duizend lippen. En w___en waar tranen over gerold hebben. Tranen van verdiet, maar ook tranen van geluk. Vreugdetranen! Want God, jongens, we hebben toch ook wat afgelachen?! Weten jullie nog onze grote doorbraak?
Blakely: Ja!
Words: Ja?
Edward: Nee...
Words: Ja?
Blakely: Tuurlijk.
Words: He?
Blakely: Ach verdomd, het is weer zo dichtbij ineens.
Words: Ja?
Blakely: Eh.. Edward? Edward, jongen, jij stond daar, daarachter!
Words: Ja, ja, ja, ja, ja!
Blakely: En Wordsworth, jij stond hier....
Words: Hier?
Blakely: Hier naast mij ja.
Words: Ja?
Blakely: Zo.
Blakely: ... Eh... Nee Edward, Edward ho, ho! Tering! Onder de grote poort!!
Edward: Oh...
Blakely: Ai! Ja... ja... ja, zo was het.
Edward: En dan het openglijden van het rood fluweel.
Words: En het licht dat helder op ons nederdaalt.