Wanneer ‘smiddags om vier uur
onze schoolbel was gegaan
en we gingen voetbal spelen,
dan kwam Freek er altijd aan.

Frekie woonde in de buurt,
maar zat niet op onze school.
Hij was een debiele jongen,
een mongool.

Meestal riep er iemand wel:
‘Kom maar, Frekie, doe maar mee!’
Welke kant hij uit moest schoppen, 
daarvan had hij geen idee.

Maar we legden soms de bal
op twee meter van het doel
en we riepen: ‘Schieten, Frekie!’
En hij trok een ernstig smoel.

Als het raak was, dook de keeper
mooi naar de verkeerde kant
en het was goal en dan was Frekie
kampioen van Nederland.

Misschien vind je Frekie zielig,
nou, bedenk er dan maar bij
dat ik niet vaak iemand aantrof,
die zo blij kon zijn als hij.