In 'n stad die'k ni wil noeme, woont Charlotje Vanderzwam
zij hee daar 'n eige fritkot, on de statie van den Dam
niemand die zo heure stiel kent, on ne mens kan zij al zien
welke poose diê moet hemme, een van acht of een van tien

af en toe kwam er nen opslag, en da dee heur altijd zeer
oemda zij d'r tegen opzag, van te zegge: "t kost wa meer. ."
en dan gaf ze mor wa pikkels bovenover het bedrag
en dan zee ze nogal dikkels, da da d'echt on heur ni lag

elken dag om half zeve, ied'ren avond terug vanèr
kwam de Charel om ze zakske, Charel was celibatèr
en wanneer ze astemblieft zee, o dan beefde soems heur stem
want ze dacht nog frit te bakke, mor alleen dan is veur hem

en ze schepte dan ze zakske vol mè fritjes lekker warm
ook al kloeg hem er soms over.. slecht veur mijnen dikken darm
o ze hoopte en ze hoopte da d'het eens gebeure mocht
want zij had na toch zo gère, is van hem e kind gekocht

mor toen is diê vent verschene, mè z'n chikke sandwich-bar
heur kalante die verdwene het kwam zelfs is zo var
dat ze Charel in die snack-bar op ne keer zag binnegon
en toen zee ze: " da d'is 't leste, mij zo peste .. gij koejon. ."

toen hee zij heur kot geslote en de gasdarm diê lag bloot 
en ze zoog de leste druppels uit den tepel van de dood 
anderhallef uurke later vond de Charel heur mor pas
mè heur pikkels in de pikkels tussen al heur servela's

en terwijl da ze creveerde, lee hem heur dan op 'n bed
en ze zee nog drij keer "Charel" en toen stolde traag heur vet
just veur da ze van de plank was, zee ze fluisterend de moraal
pleeg nooit zelfmoord dan mè aardgas, da go 't rapst van allemaal