(orig.: Het kleine café aan de haven van Vader Abraham)

Och, waar is den tijd toen w’ er pas mè begonne
het was e partieke plezier…
’t was nié veur het geld, want hetgeen da we konne
da deeje wij veur ’n pint bier…
mor na al die jare, dan denkte als ’t ware:
is ’t allemol in feite nie straf…?
da groepke van toen bleef het 50 jaar doen
en naa vrage w’ons soems wel is af:.…..

Daar gaad’ in Ântwârpe wer iet verlore,
e stukske leute, ’n brok romantiek…
daar gaad’ in Ântwârpen e stukske folklore…
en ’t weurd’n stad…mè wa minder muziek…!

Wij hemme respect veur gelijk wa dialect
’t is de peper van iedere taal…
mor élke Sinjoor, ’t zij garçon of doktoor
vindt het zijn ’t schoonste van allemaal…
mor steld’ oe’ is veur dad’ ons Va per malheur
in de vrèmde z’ne gânk was gegaan…
dan hodden er hiér vast en zeker gin vier
echte Ântwârpse Strangers gestaan… 

Daar gaad’ in Ântwârpe wer iet verlore,
e stukske leute, ’n brok romantiek…
daar gaad’ in Ântwârpen e stukske folklore…
en ’t weurd’n stad…mè wa minder muziek…!

Naa schiêje w’er dus uit, en we doen da verdraaid
allevier mè ’n krop in ons keel…
’n half-eeuw zingen, die herinneringen
da zènner heel schoon en heel véél…
en as later soems mensen goeiendag kome wensen
da vinde wij da effenaf tof…
mor wacht nie te lânk, of we zèn van de plânk
en we ligge dan oep ’t Schoonselhof…!

Daar gaad’ in Ântwârpe wer iet verlore,
e stukske leute, ’n brok romantiek…
daar gaad’ in Ântwârpen e stukske folklore…
en ’t weurd’n stad…mè wa minder muziek…!