[Verse 1]
  Hij is al dagenlang op reis
met slechts een foto als bewijs dat hij een thuis had en een vrouw.
  Op ieder overvol station
kiest hij een nieuwe horizon en zet zich schrap tegen de kou.
  Ooit was zijn land niet grauw maar groen,
er was alleen een hoogseizoen, hij leefde in een paradijs.
  Maar nu het onder oorlog zucht
is hij dat vaderland ontvlucht met slechts een foto als bewijs.
 
[Verse 2]
  Hij is al wekenlang op reis
met slechts een foto als bewijs dat hij een oorsprong heeft gehad.
  Hij kijkt er elke avond naar
en haalt een vinger langs haar haar al raakt het beeld vergeeld en mat.
  De oorlog zit onder zijn huid,
als hij zijn ogen even sluit hoort hij de echo's van gekrijs.
  In elke hartslag zat gevaar
en daarom moest hij weg van haar met slechts een foto als bewijs.
 
[Verse 3]
  Hij is al maandenlang op reis
met slechts een foto als bewijs maar met de liefde als kompas.
  En waar ze nu is weet hij niet
maar dwars door elk verwoest gebied wijst zij de weg naar wie hij was.
  Hij wacht op haar, zij wacht op hem,
ooit hoort hij weer haar zoete stem, ooit liggen zij weer in het gras.
  Er komt een einde aan zijn reis,
die foto geeft hem het bewijs, hij heeft de liefde als kompas.
 
[Ending)
  Die foto geeft hem het bewijs:
  er komt een einde aan zijn reis,
hij heeft de liefde als kompas.