Slenteren over de hei, wij samen.
Weet je nog hoe vaak we toen, daar kwamen. 
Al loop ik hier nu alleen, jij bent daar.
Haast voelbaar, om me heen.

Ik beleef alles opnieuw, die uren.
Een gouden tijd die niet lang, zou duren.
Maar nu je weg bent blijf jij, onmerkbaar.
Herkenbaar, doch dichtbij.

En dat je misschien niet meer komt, verbeet ik.
Maar dat je naar me verlangt, dat weet ik.
Zomer en zon nam je mee, waar bleef je.
Ik sluit m’n ogen en weet, toch leef je.
Op een bepaalde manier, haast zichtbaar.
En tastbaar, ben je hier.

Zomer en zon nam je mee, waar bleef je.
Ik sluit m’n ogen en weet, toch leef je.
Op een bepaalde manier, haast zichtbaar.
En tastbaar, ben je hier.