Nooit meer een verrassing
Nooit meer eens die knipoog
Bijna nooit meer een gesprek
Met wat wijn, een stuk kaas 
op de bank 's avonds laat

Lang geleden dat je nauwelijks kon wachten
Onstuimig wilde vrijen
Nu, na een spel, fantasieloos en vlug
Ben je moe, draait je om
Ik zie alleen nog je rug
'k Voel me eenzaam in bed
Je ziet niet dat ik huil
En nooit meer neem je bloemen voor me mee

Het leek zo vanzelfsprekend
Voor altijd bij je blijven
Maar of ik altijd bij je zal zijn
Hangt af van de tijd en wat wij er mee doen
De duizenden nuances
Van wat je dacht en voelde
Ik gaf je mijn liefde terwijl ik bedroog
Door je doen en je laten wist ik of je loog
Dus m'n keuze is duidelijk
Ik blijf of ik ga
En nooit meer neem je bloemen voor me mee

Die zo moeilijke keus tussen blijven en gaan
Je hebt me niet meer nodig
Nooit meer eens die knipoog
Nooit meer neem je bloemen voor me mee