hedenmorgen 9 uur
bij het gerecht wat overstuur
daar zag ik hem na lange tijd
zijn gezicht was bleek, vol spijt
zijn ogen gleden langs me heen

toen de rechter eindelijk sprak, 
onze trouwbelofte brak
stortte een wereld voor me in
dit was een eind, geen nieuw begin
de laatste hoop die nu verdween
nog een keer zocht ik naar zijn hand
meer onbewust dan met verstand
het was een heel kort ogenblik
hij trok zijn hand terug uit schrik

'k voelde mij verslagen staan
iets in mij was doodgegaan
en het oordeel op die dag
trof me als een donderslag
'k wou dat ik hem nooit meer zag

't liefste had ik luid gebruld
wie ter wereld heeft hier schuld
maar mijn keel bleef stom en droog
men laatste wens die nu vervloog
maakte aan alles echt een end

ik zag nog hoe hij snel verdween
hij droeg nog steeds, maar nu alleen
onze ring, dat was uniek
het maakte mij oneindig ziek

hedenmorgen 9 uur
bij het gerecht wat overstuur
daar zag ik hem na lange tijd
ik weet nu dat hij me mijd
het is voorbij, een treurig feit

laatst beldde hij nog op
in zijn stem daar zat een krop
stonden al zijn spullen klaar ?
en toen drong het tot me door
dat ik mijn man nu echt verloor