Ik heb mijn oude leraar
Op zijn sterfbed nog beloofd
Dat ik zou gaan studeren
Want ik had zo’n helder hoofd
Dat was heel goed gezien van hem
Hij zei nog met een gebroken stem:
Cornelia, Cornelia
Jij wordt nog neurologe
Dat was het laatste wat hij zei
En toen sloot hij zijn ogen
En tot op heden
Voel ik nog de wroeging en de spijt
Cornelia ging nimmer naar de universiteit

Ik werd geen neurologe, psychologe
Fysiologe, dermatologe, reumatologe
En wat er verder wezen moge
Ik werd geen dokter, ingenieur
Geen titel, rang of graad
Ik had chirurge kunnen zijn
Maar nou is het te laat
Ik heb het niet gehaald
Jammerlijk gefaald

Wat heb ik veel gemist
O wat heb ik veel gemist
Ik dacht dat ik iets worden zou
Wat heb ik me vergist
Het is zo snel voorbijgegaan
Mijn leven is verkwist

O, wat heb ik allemaal gemist
Er was nog zoveel anders
Waar ik aanleg voor bezat
Het schrijven van romans
Waar ik zoveel talent voor had
Ik had beroemder kunnen zijn
Dan Mulisch of dan Reve
Wanneer ik al mijn schokkende
Verhalen had geschreven

Ook dat is fout gegaan
Want ik heb het niet gedaan
Ik had toch zoveel gaven
Maar ik heb ze niet gebruikt
Ze liggen diep begraven
En zijn nimmer meer ontluikt…
Er zijn van die momenten

Dan denk ik toch zo vaak:
Ik heb zoveel talenten
Die liggen allemaal braak
Eén van die talenten die ik ongetwijfeld had:
Muziekrecensente bij het Handelsblad…

Ik was zo goed in gymnastiek
En ik kon zo hard lopen
Dus lag er in de atletiek
Een wereld voor me open
Hoe zou het zijn geweest
Wanneer ik daartoe had besloten…
Ze hadden me
Met mannelijke hormonen volgespoten
Wanneer ik vlot
Het kampioenschap hordelopen won
Olympisch goud, maar met een snor
En met een bariton

Wat heb ik veel gemist
O wat heb ik veel gemist
Ik wilde zoveel dingen
Maar het noodlot heeft beslist
Dat ik hier nu alleen sta
Met deze malle pianist
Maar dat had ik toch niet graag gemist