Hier volgt nu een verhaal uit vroeger tijden
toen Anton Heyboer nog drie bruiden had.
Zoals men lezen kon bij Van der Meijden
kwam er sindsdien een vierde op zijn pad.
Het schijnt een leuke meid te zijn, zo sappig als een kers.
Het is vreselijk jammer dat ze nog niet voorkomt in dit vers,
maar dan zouden wij liegen en dat doen wij niet goedschiks.
Hij had er toen pas drie en da’s tenslotte ook niet niks.

De drie bruiden van Heyboer,
die gingen op een rijtoer.
In een oude Jan Plezier
reden zij naar de rivier
en daar baadden zij zich wat
in het koele water, dat
nogal armetierig riekte.
Ja, het stonk zelfs als de ziekte,
maar dan ben je juist zo in je element
als je een bruid van Heyboer bent.

Marike zei: ‘Door Antons training zijn wij kinderen der natuur.’
Maria zei: ‘Door Antons training en door zijn urinezuur.’
En Lotti zei: ‘Door Antons training en door zijn filosofie.
Ik hoop dat hij er nooit mee uitscheidt,
maar nu geloof ik dat ik uitglijd.
Auw, mijn knie, mijn knie, mijn knie, mijn knie!’
Haar knie, haar knie, haar knie

En daar reden de drie bruiden
een eindje verder naar het zuiden
langs een stille boerderij,
tot ze kwamen bij een wei.
Waar een stier in het malse gras
met een koebeest bezig was,
zonder ergens om te malen
flink hun hartje op te halen
aan geneugten die je nauwelijks meer kent
als je een bruid van Heyboer bent.

Maria zei: ‘Wat daar die beesten doen, is machtig volgens mij.’
En Lotti zei: ‘Laten we eventjes gaan kijken van dichtbij.’
Marike zei: ‘Neem ook de broodjes mee, we hebben er nog drie.
En een oude fles met tweedrank, 
maar nu val ik van de treeplank.
Auw, mijn knie, mijn knie, mijn knie, mijn knie!’
Haar knie, haar knie, haar knie.


De drie bruiden van Heyboer,
die klommen zij aan zij stoer,
zij het wat onvast ter been,
over het hek met schrikdraad heen
en beseften plotseling wreed
wat die stier daar eigenlijk deed.
Het was moeilijk te verwerken
en dat lieten ze ook merken,
want je bent aan dat soort openheid gewend
als je een bruid van Heyboer bent.

Dus Lotti zei: ‘’Wat jullie doen dat is heel zondig en verkeerd.’
Marike zei: ‘We hebben echt veel liever dat je urineert.’
Maria zei: ‘De seks, zegt Anton, is een stadse perversie.
Dat jullui dat nou niet snappen.
Zeg, nou moet je niet gaan trappen!
Auw, mijn knie, mijn knie, mijn knie, mijn knie!’
Haar knie, haar knie, haar knie.

De drie bruiden van Heyboer
vervolgden hun rijtoer.
Wat verbijsterd en ontdaan
reden zij op huis toe aan.
En de avond daalde al
bij hun aankomst bij de stal.
Daar stond bij de gouden regen 
Anton juist een plas te plegen.
En dat is iets wat voor vrouwtjes echt niet went
als je een bruid van Heyboer bent.

De drie bruiden van Heyboer
vertelden van hun rijtoer,
van die vieze stier en zo.
Anton zat bij hen in het stro,
maar hij luisterde maar half.
Met een zelfgemaakte zalf
van zijn eigen fecaliën 
bette hij hun zere knieën.
En dan ben je o zo happy met zo’n vent
als je een bruid van Heyboer bent.

This is the end!