De criticus zit vadsig in zijn stoel 
En kijkt neerslachtig naar 't nieuwe stuk 
En heel de schouwburg weet het: 't Geluk 
Van onze diva koorddanst op zijn lustgevoel 
 
Vindt hij het goed, wat zij daar aanricht 
Rollenden oogs en machtigen gebaars 
O - dit zijn voor 't mens de uren des gevaars 
Als zij voor deze blik haar sluier oplicht 
 
Hij zucht en mompelt. In de pauze zwijgt hij zuur 
En giet de koffie in zijn tragisch mannenhoofd 
Zijn vrouw staat hij blij-voldaan. Heeft zij beloofd 
Hem nooit te wekken voor 't noodlotsuur 
 
Maar thuis vraagt zij, als een die weten moet 
Hoe was 't Piet? Hij opent juist zijn jas 
Zijn buik zwelt op en met sonore bas 
Velt hij zijn oordeel: Mien, het was niet goed