bloedrood zijn de muren, jouw levenssap als inkt

bloedrood zijn mijn handen die jou hebben verminkt

bloedrood zijn je tieten, die heuveltjes zo zacht

bloedrood is je vleesschacht waarin ik je verkracht


abnormale haat

en mijn zwarte zaad

veroorzaken jouw leed

het ergste is geweest, wees maar blij

je bent gestorven


bloedrood zijn je tieten, die heuveltjes zo zacht

bloedrood is je vleesschacht waarin ik je verkracht

bloedspoor op mijn wapen

het scheermes kerft tot op het bot

terwijl je huid langzaam wegrot


de maalstroom van vlees en bot komt op gang met mijn moordlusten

je bent al dood, maar mijn wrok staat mij niet toe jou te laten rusten


grafschrift ingekerft als ultieme vloek

mijn kunstwerk met jouw lijf als doek

het blinkende staal waarmee je bent onthoofd

kleurt nu langzaam je rug bloedrood


door je hart uit je borstkas te rukken

en het spoor op de vloer

weet ik dat je nageslacht nooit zal bestaan