En in wat eens de loopgraaf was 
Nu een modder plas 
Biedt het lijk van een soldaat 
Nog het enig houvast.

En recht op tegen de wand 
Een kameraad 
Beide benen zijn verdwenen 
De dood in zijn gelaat 

En alleen de rug nog zichtbaar 
Naast het smal plankier 
Geduwd niet uitgegleden 
De officier 

En er schreeuwt er een voluit 
Als hij de armen uitgespreid 
De volle laag ontvangt 
Het einde van zijn strijd 

En het lichaam van een man 
Hangt in het prikkeldraad 
Geraakt onder zijn helm 
Gezicht zonder gelaat 

Vertel van die verschrikking 
Maar niet aan mij 
Ik hoef niet meer te weten 
Ik was er bij 

En tegen over elkaar 
Twee mannen in het veld 
Wie het eerste steekt die leeft 
Maar allebei sowieso een held 

En 's nachts hoor je ze zingen 
Vanuit de loopgraaf aan de overkant 
Zo klinken dus de stemmen 
Van de vijand 

En doodstil op zijn rug 
Bedekt onder een vlag 
De man zonder benen 
Die naar huis toe mag 

Vertel van die verschrikking 
Maar niet aan mij 
Ik hoef niet meer te weten 
Ik was er bij 

En in de stad viert de soldaat het feest 
Dat hij het heeft gehaald 
Terwijl in alle bedden van de stad 
Voor de liefde wordt betaald 

En veilig verder in de hoofdstad
Met het wijnglas in den hand 
Toasten de hoge hoeden heren 
Op volk en vaderland 

Vertel maar van die leugen 
Maar niet aan mij 
Ik hoef niet meer te weten 
Ik was er bij 

Ik vond daar mijn dood 
En hoewel vergeten gegaan 
Geeft het als precies kompas 
In deze keer bestaan 
Mijn richting aan


(c) Bram Vermeulen