Marleentje was een jaar of drie
Zij ging vaak spelen met haar popje op de straat
En toen een wagen kwam die plotseling vergeefs nog had geremd
Hield zij haar pop krampachtig vast geklemd

M'n lij haar toen in een wit bed
Daar lag ze bleekjes met haar popje in haar arm
Zij kon niet horen wat de dokter tot haar moeder zachtjes zei
En smeken en vol pijn fluisterde zij

Mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee
Mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee
Zijn de engeltjes soms boos
Kijk het slaapt gelijk een roos
Mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee

Nu slaapt ze stil, maar voor altijd
Haar kleine pop naast haar zoals ze had gevraagd
En in de nacht zit er een moeder eenzaam naast een lege bed
Zij hoort een kinderstem die zachtjes klaagt

Oh, mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee
Mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee
Zijn de engeltjes soms boos
Kijk het slaapt gelijk een roos
Mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee

Zijn de engeltjes soms boos
Kijk het slaapt gelijk een roos
Mammie, mag m'n popje naar de hemel met me mee