Bjørn Eidsvåg - Songen



Ingen visste kor songen kom ifrå,

men me syns me eingong hadde hørt han før

Den fylte oss med uro, med varme og lengt

og trong te' å leita, undras og spør

Songen lot seg slett ikkje fanga

Me prøvde, men den glapp for oss gong itte gong

Det va som om me blei funne og fengsla

Det va ein forunderleg gripande song

Songen va av og te plagsom og vond

Då bygde me rundt oss ein festning av stein

Så fekk den oss brått te å synga og dansa,

stemde te høgtid med fjørlette bein

Då dansa me inn i kong Salomons slott

og blei varme av vin og visdoms ord

Og me leika oss långt ut te gjetarens bål

og song salmer med David i fleirstemt kor

Den førte oss og inn i smerten og sorgen

te den misbrukte ungen og den sørgande mor

Te skjøgens lengt og te drankarens savn,

og den dreiv oss i avmaktens drepande spor

Og den jaga oss inn te vårt innerste rom

der ikkje eingong englar tør vær

Me svetta i redsel og banna i trass,

men endte i gråt og bøyde kner

Men songen den løfta oss og fylte oss med mot

te å leva med himlen på grunnfjell og jord

Og aldri va songen så sterk og så klår

som i stille måltid rundt Mesterens bord

Så syng oss då inn i smerten og gleda,

syng oss te bords med venner og vin

Syng oss te nåde - te kjærleik og elskov

Te slutt - syng oss inn i songen din