Bjørn Eidsvåg - Saltvannsfolket



Eg komme fra saltvannsfolket

folket med sydvest og årer

aldri redde for arbeid og slit

men grine på ord og tårer

sjøen va vel salt nok som han va

og ingen har vel nåken gång

blitt mett av ting ein sa



Landskapet e somme tider

fagert, blidt og mildt

før det reise seg i bratte lier

og blir uframkommelig vilt



Eg komme fra steindyrkar folket

vokst opp i jordsmonn tynt som hud

det gjødsla med spytt og svette

og frykta både djevelsen og Gud

ein sikra seg aller best ein kunne

for ein visste ikkje om veret kom frå Gud

eller den vonde



Det e her eg kome frå

nå e eg bare gjest

men eg kjenne når eg e der

eg hørre te der vest