Hij is mijn allergrootste fan, ik weet het zeker
Voor hem ben ik de allerbeste zangeres
Maar ach, wat wil je, 't is per slot mijn eigen vader
Geen ogenblik twijfelde hij aan mijn succes
Als kind al speelde ik zo graag dat ik artiest was
Van ouwe lakens maakte ik dan een toneel
En het publiek was mijn moeder en mijn vader
Ik geef het toe, aan hun kritiek had je niet veel

Maar toen ik ouder werd en mijn publiek ging groeien
Zat weer mijn vader op de allereerste rij
Zo hard te klappen en te zingen bij mij liedjes
Dat iedereen onmiddellijk zag, die hoort erbij
Hij stuurde menigmaal een briefje naar de radio
Dat zijn dochter veel te weinig werd gedraaid
En de televisie gaf mij ook te weinig zendtijd
Hij zei: succes wordt voor je voeten weggemaaid

Maar mijn ster ging rijzen met mijn vader als promotor
Hij deelde vele kleurenfoto's van mij rond
En wee degene die het waagde om te zeggen
Dat hij mijn liedjes niet bepaald geweldig vond
Op de kritiek die men mij toedacht in de kranten
Die trok die ouwe zich als niemand anders aan
Zijn ze belazerd om dat allemaal te zeggen
Ik haal die vent achter zijn schrijfbureau vandaan

En zelfs al moet ik ergens zingen in een uithoek
Hij reist mij overal en altijd achterna
Dan zegt hij graag zo langs zijn neus weg tegen mensen
Dat hij mijn vader is, de pa van Barbara
En ik hoop dat hij dat nog heel lang kan zeggen
Dat hij nog lang mag juichen in een zaal van mij
Want echt, ik zal nog amper kunnen zingen
Zonder mijn allergrootste fan op ’t eerste rij