Axel Lukkien
Axel Lukkien - Marianne lyrics
Your rating:
Ik was pas zeven, Marianne was acht Ze had rode haren, ik moest blozen als ze lachte En het sneeuwde zacht, precies als het hoorde, toch? De donkere dagen aan het eind van het jaar En als ik al slapen kon, dan droomde ik van haar Ik zag haar elke dag, waar bleven de woorden toch? Marianne kom bij mij, pak mijn hand toch vast Je bent de mooiste op aarde Marian’, ik ben zo verliefd op jou, ja nou Er was eindeloos veel tijd voor ons twee, voor het oude jaar verstreek En toch kwam het er niet van, elke man laat een kind in de steek Ooit was ik zestien, dus ik wist het zo goed Ik wist wat ik wou, maar telkens miste ik de moed En Marianne werd er enkel maar mooier op Marianne kom bij mij, pak mijn hand toch vast Ik hoef het enkel te vragen Er is niets in de wereld dan wij twee, o nee En toch kwam het er niet van Was ik bang? Zoveel kansen onbenut Voor een dromer zonder plan Elke man zet een jongen voor schut Wat als er verderop niks is, dan dat blinde verlangen? Wat als ik net die afslag mis? Hoeveel komen er nog? En nu ben ik veertig en nu ben ik getrouwd Ik werd wat ik wou, ik heb een vrouw die van me houdt Als dat niet prachtig is, waar komt het dan wel op neer? De wereld is groter, maar zo klein tegelijk En als ik dit jaar opnieuw de tussenstand bekijk kan ik tevreden zijn en heb ik geen dromen meer Maar Marianne is van mij, in mijn diepste gedachten Als ik droom overdag Ook al kom ik daar nauw’lijks nog aan toe, zo moe En haar rode haar is zacht en ze lacht Ik ben zeven, zij is acht Maar ik vraag me nooit meer af Of ze ooit nog aan mij heeft gedacht