Ik ben het noorden kwijt,
het oosten, zuiden,
westen en het noorden kwijt

Ik ben de richting kwijt
volkomen en verlaten
op deze zee van tijd

Ik voer een helse strijd
met golven, woeste baren
in de werkelijkheid

In een oneindigheid,
immens en onbevattelijk
vol eenzaamheid

Duurt het een hele tijd
alvorens ik begrijp
hoe traag de tijd hier slijt

Maar mijn vergankelijkheid
in deze kleine wereld
is een feit

Ik sterf ooit, mettertijd,
alleen of in jouw armen,
in geborgenheid

Zolang ik niet verglijd
in haat, intolerantie
of in bitterheid

Bevaar ik toegewijd
als licht ontvlambeer wezen
deze realiteit

Het is een zekerheid
dat ik voorgoed van al mijn angsten
wordt bevrijd

Zolang, het noorden kwijt,
maar vroeg of laat,
vind ik geluk en tederheid

Wordt de weemoedigheid
waarmee ik nu geplaagd wordt
echt verleden tijd

Al die weemoedigheid
waarmee ik nu geplaagd
voltooid verleden tijd…