Hij draagt in zijn vaandel de twijfel,
zijn stap is zo zwaar als zijn grond.
En al wil hij bewegen, hij blijft wel
op de plaats waar hij gisteren al stond.
Hij laat zich gelaten beladen
door de “wijzen” van boven de dijk
die gal spuwen zonder genade
in naam van Het Grote Gelijk.

Hij haast zich langs straten en pleinen,
vernederd, een eeuwigheid lang,
nooit met zichzelf in het reine,
voor alles en iedereen bang.
Vooral bang om toch eens te tonen
dat men buiten de grenzen eens ziet
dat hier vijf miljoen Vlamingen wonen
in dit vaak zo verguisde gebied.

Verscheurd tussen platvloerse argwaan,
egoïsme en eigenbelang
blijven stokers en leugenaars doorgaan,
hun haat maakt de twijfelaar bang.
Dan zijn er die andere milities
aan de overkant van de muur,
die dwepen met vreemde tradities
maar ze beschimpen hun eigen cultuur.

En toch is het nog niet verloren
al heeft men zo vaak al getracht
dit land in zijn ziel te vermoorden,
zijn taal en zijn mensen verkracht.
Toch gingen er mannen en vrouwen
koppig en stil in ‘t verweer
en wie weet, met wat flarden vertrouwen
gebeurt het ook deze keer weer.

Misschien gaan onz’ ogen weer open,
zien wij het teken dan toch aan de wand
en leren wij hopen en bouwen
en wil men vooruit met dit land.
Een land waarin plaats is voor velen,
voor wie hier een thuishaven vond
en bereid is de toekomst te delen
op dit zo verscheurd, klein stukje grond.