Wij hebben zes ridders voorbij zien gaan
Zij voerden geen staatsie , geen hoge waan
Zij hadden slechts grauwe kapoten aan

Hun burcht was een nest van aarde en hout
In de smalle pijp van een loopgracht gebouwd
Maar hun hemel werd beurtelings blauw en goud

Renaat heette de eerste , in zijn handen zat wel
Nog de tedere vaart van het kinderspel
Maar hier in het vuur rijpt de korrel snel

Hij verkeerde zopas nog , vier dagen lang
Binnen de roerloosheid van het gevang
Maar wie bindt de jeugd vast , de wind , het gezang ?

Want ziet , op verkenning alleen in de nacht
Wordt hij door een kogel opgewacht
En stervens bereid naar de veldpost gebracht

December en nachtwind en ach , misschien
Een kindergelaat dat zijn thuis heeft gezien
Maar een jonge dode van negentien

Wij hebben vijf ridders voorbij zien gaan
Zij voerden geen staatsie , geen hoge waan
Zij hadden slechts grauwe kapoten aan

In het land van de Schelde waren zij kind
De gebroeders Van Raemdonck , het land van de wind
Waar iedere reis aan het water begint

Hun hart lokt hun weg voor het vreemd avontuur
Van een stout bestaan in een hel van vuur
En God kiest zijn maand , zijn dag en zijn uur

Dan ligt er een als een ster gespreid
In het open veld waar de kruitwolk splijt
En sluit zijn gedicht af met eeuwigheid

De broer rent schreiend de broer tegemoet
En dan komt de nacht als een trage stoet
Van het donker bezit op een vlakte van bloed

Zij liggen te samen , een dubbel kruis
Zo dicht bij de hemel , zo ver van huis
In een wereld die leegwaait met puin en gruis

Ach waren zij vreemden geweest , men kende
Hun namen hun leven , hun broederlijk ende
Als een warme waarachtige Griekse legende

Maar in Vlaanderen heeft Bernheim , de generaal
Geen tijd en geen lust voor de rest van t'verhaal
De doden begraven elkaar ook ditmaal

Wij hebben drie ridders voorbij zien gaan
Zij voerden geen staatsie , geen hoge waan
Zij hadden slechts grauwe kapoten aan

Maar onder het vuur en de waanzin bleef
De geest altijd vaardig , die richtte en dreef
Een die zijn droombeeld in lijnbogen schreef

Joe English , de zuivere knaap en soldaat
Droeg schoon als een ster in het hemelveld staat
Door een hel van vlammen zijn helder gelaat

En onder zijn tekenstift groeide gestaag
De zachtste Maria , kind moeder en maagd
En het kruis van de IJzer dat woorden draagt

Die vloeiden zo droef uit zijn schrijvende hand
Tot een klacht voor de wereld en voor dit land
Hier liggen hun lijken als zaden in t'zand

Hoop op de oogst , Maar de grond was verdord
Als een akker van steen waar het zaad ligt verstort
En komt ooit de tijd dat het zomer wordt ?

Wij hebben twee ridders voorbij zien gaan
Zij voerden geen staatsie , geen hoge waan
Zij hadden slechts grauwe kapoten aan

Die kwamen van ver uit verschillende stand
Maar vast en voor immer sloot hen de band
Van eenzelfde liefde voor eenzelfde land

De hemel een vuurhoos , het veld een groot graf
Granaten en bommen , het helse geblaf
Van de mitrailleuses laat niet meer af

Een haastige dodelijke kogel boort
Zich een weg naar het hart , een zeer kleine poort
Daarlangs vlucht het bloed en het laatste woord

Dan liggen zij , Lode en Frans bij elkaar
Als twee rode rozen op een altaar
Als twee rode graankorrels op een aar

En moeder Vlaanderen die dit ziet
En twee moeders in Vlaanderen krijgen omniet
De lege schoot weer gevuld met verdriet

Wij hebben zes ridders voorbij zien gaan
Wij hebben zes riddergestalten aan
De zuivere hoek van een toren zien staan

Vereeuwigd in dezen , heeft Vlaanderen gezegd
Zijn al mijn verkorenen in t'uiterst gevecht
De gevallen keur voor mijn eerste recht

Er is geen graniet en geen grafsteen bestand
Voor de nacht en de haat in dit arme land
En er zijn zelfs geen daders - van hogerhand
          --------------------------------