Soms lijkt mijn leven echt op orde voor zover dat kan.
Tegenwoordig gaan de dingen aardig volgens plan.
Maar loopt alles even soepel, dan val ik half in slaap
tot ik jou gister zag op straat. 

Ach, waarom zet ik zonder aarzelen zoveel op het spel?
Alsof ik niet goed bij m'n hoofd ben en alleen de liefde telt
die tijdens slapeloze nachten pijn doet en je kwelt. 
Waarom denk ik zo snel:

Maak me ongelukkig. Jij bent precies de juiste man. 
Nou, maak me ongelukkig. Laat eens zien of jij dat kan. 
Maak me ongelukkig. Jij bent de ideale man. 
Laat eens zien of jij dat kan. 

Zet me eerst maar op een voetstuk, 
waar ik dan weer beslist al na een week of wat van af val, 
wat niet zo moeilijk is. Of zal het dit keer anders wezen.
Kan ik mij nou van zo'n man genezen? Zodat ik nooit meer denk:

Maak me ongelukkig. Jij bent precies de juiste man. 
Nou, maak me ongelukkig. Laat eens zien of jij dat kan. 
Maak me ongelukkig. Jij bent de ideale man. 
Laat eens zien 

Bijna weer gevangen in een ingewikkeld spel
van afkeer en verlangen, waar alleen de liefde telt
want ik wil liefde. Liefde, liefde, liefde... 
Doe het niet...