Jao, diech höbs us aon 't hart gelege
Mestreech door alle ieuwe heer.
Veer bleve diech altied genege
en deilde dreufheid en plezeer.
Veer huurde naor dien aw histories
te peerd op grampeer ziene sjoet.
Eus ouge blónke bij dien glories
of perelde bij diene noet.

En dee van diech 't sjoens welt prijze
in taol, die al wie zinge klink
dat dee op nui Mestreechter wijze
zien aajd Mestreech mèt us bezingk.
Me zong vaan diech ten alle tije,
eus moojers zonge bij de weeg
en voolte veer us rech tevreie
daan zong ze e leedsje vaan Mestreech.

Doe, blom vaan Nederlands landouwe
Gegreuid op 't graaf vaan Sintervaos
bis weerdig dobbel te besjouwe
gespiegeld in de blanke Maos.
'n Staar, de witste oet de klaore,
besjijnt diech met haör straole zach
en um diech zuver te bewaore
'nen ingel hèlt bij diech de wach.

Wie dèks woorste neet priesgegeve
mèh heels dien kroen toch opgeriech
en ongeknak biste gebleve
door euze band vaan trouw aon diech.
Daorum de hand us touwgestoke
't oug geriech op 't stareleech
en weurdt dat oug daan ins gebroke
daan beidt veur us het aajd Mestreech.