Ze komen me vragen wat ik heb gedaan
Om zo zonder te praten ineens bij haar weg te gaan
Ze kunnen niet verder, voelen zich rot
Wat is dit voor leven, gaat dan alles kapot!

Nee, ik weet nog steeds niet goed wat me bezielt
Waarom ik met de ene hand gestreeld heb en met de andere vernield

Vergeef me mijn vuist die rukt aan de stangen
De geur van de lust met zijn te hoge prijs
De roepende stad in de gloeiende verte
Vergeef me de angst voor het grijs
Vergeef me mijn lijk dat jankt van verlangen
Mijn boerse sprong door de genadesteeg
De vlek die ik mors op de rok van de onschuld
Vergeef me dat ik leef

Ze willen me helpen met mijn onmacht en schuld
Ga niet lopen stieren nou, heb nog even geduld
Het is nog lang niet verloren, er is altijd een brug
Je wordt niet verstoten nee, je kunt altijd nog terug

Misschien klopt er geen moer van wat ik jullie zeg
Maar wat ik voel is dat ik door moet gaan op deze slingerende weg

Vergeef me mijn geest die wil blijven waaien
Mijn zeemansgevoel dat van golven houdt
Het dansende schip in het diepst van mijn botten
Mijn verkreukelde smoel die rochelt en snauwt
Vergeef me de dorst die schokt in mijn schouders
Mijn schaduw die ik nu steeds beter ken
Die bevlieging van hij moet zo nodig nog leven
Vergeef me de man die ik ben

Wat moet je als je kop is leeggeschraapt
De smoezen zijn verbruikt en voor je neus de afgrond gaapt?

Vergeef me dat ik val voor nog eenmaal de liefde
Het enige dat door de jaren heen bleef
Het hart dat zoekt naar het hart van de dingen
Vergeef me dat ik leef, dat ik leef