Ik weet niet meer wat je doet
Niet meer hoe je bent
Hoe je het voelt
Niet meer wat je denkt
Ik vraag me af waar je nu woont
Wie je vrienden zijn
Waar je van droomt
'S nachts in het geheim

In ieder mens broeit wel die stille brand
Het verlangen naar de verboden kant
De angst dat je verdort
En dan ineens, voor pijn en tranen doof,
Schiet die vlam omhoog
En is het net of je herboren wordt

Is er wel iemand die je belt
Vraagt of je nog leeft
Je met zachte stem vertelt
Dat ze om je geeft

Of voel je je nog steeds te jong
Voor de armen van een vrouw
Liever de hoge sprong
Dan te moeten lopen aan een touw
Ik begrijp je woede, denk ik, wel
Zomaar vertrekken is de hel
Dan maar beter spartelen in het web
Ik kan slechts hopen dat je gretig leeft
Vroeg of laat begrijpt en me vergeeft
Dat ik ons verbond verraden heb