Ik kwam in een bar na een tocht door de bergen
Leunde tegen de jukebox aan
Een stinkende stoot op een paar stinkende snaren
Ik voelde mijn onschuld ten onder gaan
 
Ze nam me mee naar haar zolderkamer
Het licht ging uit
Van beneden bleef het maar komen
Dat dierlijk geluid
 
Het waren de Stones met het gruis op hun tanden
De huilende wolf, ze zweepten hem voort
De laatste kreun van de verschopte duivel
Nee, nooit heb ik het beter gehoord
 
Ik liep door een steeg in een nacht zonder einde
Hoorde een stem uit een donkere kroeg
Een opgejaagd lied dat ik nergens van kende
Maar wel als herinnering in me droeg
 
Alle schimmen uit de Hades
Verzameld in een stad
Tot leven gebracht in een verzinsel
Waaruit geen mens ontsnapt
 
Het was Dylan met zijn klank van ijzer
Zijn blinkende zinnen, verlicht en gestoord
De dronkemanspraat van een verlopen engel
Nee, nooit heb ik het beter gehoord
 
En ik voelde me goed
Los en alleen
Zoals het moet
Nergens heen
Als een rollende steen
 
Ik voer op een schip door de Straat van Gibraltar
Aan dek ging een walmende joint in het rond
De muziek werd ineens zo hongerig dronken
Dat het leek of ze ons ter plekke verslond
 
Op de brug stond een sjamaan te zingen
De kapitein speelde bas
Een donkere vrouw danste over de reling
Het schip werd een deinend matras
 
Het waren The Beatles met hun vliegende stemmen
Zwierende vogels door de blauwe poort
De zon, de zee, de dolfijnen en golven
Nee, nooit heb ik het beter gehoord
 
En ik voelde me goed
Los en alleen
Zoals het moet
Nergens heen
Als een rollende steen