De Vrouwenbond van Lutjehiel, een dorp dat aan de Maas lag 
Van mening dat de vrouw haar man nog veel te veel als baas zag 
Belegde een vergaad'ring in de herrieberg 'De Roskam' 
Waar menig hartig woordje over manneheerszucht loskwam 

En aangezien de man zich toch nooit aan protesten stoorde 
Integendeel, zijn gang maar ging alsof het zo behoorde 
Aanvaardde de vergadering eenparig het besluit: 
"Wij zijn de mannen beu, ze gaan eruit, ze gaan eruit" 

En wat doe je met lieden die je afwijst uit je gratie? 
Die zet je voor de zekerheid een tijd in concentratie 
Aldus werd ook besloten door de Lutjehieler dames 
Ze bleven onvermurwbaar voor gejammer en reclames 

Ze dreven 't mansvolk samen in een stal waarvoor een plank zat 
Maar zorgden dat het in die stal voldoende sterke drank had 
Omdat je - naar ze wisten uit een oude, wijze les - 
Een baby en een man het beste zoethoudt met de fles 

En hiermee kreeg de vrouw dan voor het eerst in deze landen 
De teugels van 't bewind geheel zelfstandig in haar handen 
En waarom zou ze 't minder doen dan voor die tijd de man deed? 
Tenminste, ik vermoed dat u er ook nog alles van weet 

Hoezeer hij onder eeuwenlang gekakel en spektakel 
Ons wereldje deed buit'len van debakel naar debakel 
En als er per se chaos zijn moet in de Maatschappij 
Dan sticht een vrouw die zonder twijfel beter nog dan wij 

Het leven bleef zijn gang dus gaan, hetgeen mij niets verwondert 
De fiscus werd op eend're wijs belogen en bedrogen 
De slagersvrouw zei poeslief dat het net een onsje meer was 
En die van de barbier vertelde trouw wat het voor weer was 

De oma's in de soos zaten tot laat te domineren 
En tapten daarbij moppen, niet veel netter dan de heren 
En telkens als om sluitingstijd de veldwacht-ster verscheen 
Dan kreeg z' een borrel en verdween, precies dus als voorheen 

Dus alles bleef bij 't zelfde, da's te zeggen: ogenschijnlijk 
Maar wie op schijn te zeer vertrouwt vergist zich dikwijls pijnlijk 
De Lutjehieler vrouw gedroeg zich uiterlijk gelukkig 
Maar gossiepiet, een mensenhart caprioleert zo nukkig 

Al leek ze overdag op een Napoleon met rokken 
Trots op haar overwinning en haar plicht doend zonder mokken 
Des avonds als de zon verzonk in purper, paars en goud 
Dan voelde zij van binnen zich zo eenzaam en zo koud 

Dan kwam weer voor haar geestesoog hoe z' eenmaal door de wei ging 
Gezellig dicht aaneengevlijd met hem die aan haar zij hing 
Ze droomde hoe ze minnekozend met hem in het hooi zonk 
Waar ieder van zijn smoesjes als een Vondelvers zo mooi klonk 

En hoe ze door twee mannenarmen stevig werd omslingerd 
Precies zoals een druivestok omstrengeld wordt door wingerd 
En bitter drong 't besef zich op hoezeer zij dat nu miste 
En hoe ze door haar staatsgreep zich tot eigen scha vergiste 

Ze snakte naar de prikk'lende, benevelende wierook 
Van een gezonde buitenzoen die naar tabak en bier rook 
En zachtjes klaagde d'ene vrouw haar noden aan de ander 
Tot als-maar meer en als-maar meer de koppen staken bij elkander 

En 't fluist'ren langzaam aanzwol tot een jubelend geluid: 
"We houden 't niet meer uit, laat ze eruit, laat ze eruit!" 
En allen trokken mee op om de staldeur te ontzetten 
De eerherstelde mannen zwaaiden waggelend naar buiten 

En toen na vele haringen de kater was bezworen 
Gevoelde 't dorpje Lutjehiel zich als hernieuwd geboren 

En daarom, lieve luisteraarsters, waar ik dit voor neerschreef 
Zeg nooit: Weg met de mannen, want na een week gaat het weer scheef 
Dan geef j' opnieuw de zege prijs, al klinkt het nog zo kras 
Voor 'n knuffeltje bij maneschijn, in 't hooi of in het gras