AIDA 
Nu moet ik zeker aan de goden 
vragen: o, sta me bij... 
Maar dat is niets voor mij. 
Wat ik doen moet zal ik doen, 
en mijn lot zal ik dragen; 
`k ga mijn eigen weg, zelfstandig 
en vrij. 
Makkelijk genoeg, 
ik vergeet dat ik hem liefheb, 
makkelijk genoeg, het is mijn hart, 
maar daar spreekt. 
Alles gaat voorbij en waarom 
wachten op het einde 
als de passie dooft 
en alle tover is verbleekt? 
Vergeet hem, 
vergeet hem. 
Makkelijk genoeg, ik vergeet dat 
ik hem kende, 
zijn gezicht, zijn lieve lichaam, en 
zijn handen en zijn geur... 
Liever nu de vrijheid dan een leven 
lang gebonden, 
liever nu de breuk dan de 
vernederende sleur. 
Vergeet hem, 
vergeet hem. 
En o, ik zal hem haten als in 
maanbeschenen nachten 
verlangen naast mij kruipt in mijn 
van god verlaten bed, 
die dwaze hang naar warmte, en 
naar veiligheid en liefde; 
alles wat ik wilde, ik ontsrping 
de dans maar net... 
Vergeet hem, 
vergeet hem voorgoed. 
Ik hoef alleen te denken aan 
een volk en aan een vader, 
zo sterk en zo verraden door 
een aanval in de rug. 
Dat is dus de dank voor 
onze offers aan de goden; 
ййn mment geluk, 
en dan zeggen: geeft terug. 
Vergeet hem, 
vergeet hem. 
Al zal ik van hem houden tot het 
einde van mijn dagen, 
een hoger, ander doel zegt dat ik 
hem moet laten gaan. 
Dat is geen ontkenning, 
geen verraad, dat is genade, 
de goden kijken toe, ik heb het 
bijna al gedaan... 
Vergeet hem, 
vergeet hem voorgoed, 
vergeet hem voorgoed, 
vergeet hem voorgoed