We zijn zo gewoon, zo doodgewoon 
Als onze kleren, waar geen coupe in zit 
We zingen in 't leven de ondertoon 
We heten doodgewoon eenvoudig Smit 
Wij zijn de Smitten, die voor u zitten 
Voor 't open venster, met hun zoon 
't Kind is geen mooie, hij is een rooie 
Maar wel een rechtgeaarde Smit, dus: doodgewoon 
 
Al veertien jaar geleden stond 'welkom' op de mat 
Verhuurden wij een kamer met inbegrip van 't bad 
Toen kwam meneer Van Putten, die zag de kamer aan 
En is sinds veertien jaren hier nooit meer weggegaan 
Hij wordt verzorgd met liefde en voelt zich als een vorst 
Eet rijstebrij met krenten en commensale worst 
 
Hij was zo gewoon, zo doodgewoon 
Net als z'n kleren, waar geen coupe in zat 
Hij zong in het leven de ondertoon 
Hij huurde hier de kamer met het bad 
 
Dit zijn de Smitten, die voor u zitten 
Ik ben hun commensaal, en dit is hun zoon 
Hij is geen mooie, hij is een rooie 
En zo een rooie bij twee zwarten 
Da's niet gewoon