Ik hoef je niet te zeggen waar het was
Of hoeveel ik gedronken had
Vier of vijf teveel

De mensen, het donker en het licht
De weg, ik weet niet waar hij lag
Maar niet in zicht

En jij, jij hield mijn hand vast
Zoals je dat eigenlijk altijd hebt gedaan
Maar opeens was dat niet meer genoeg
Ik liet los en keek je aan

Ik nam een slok en zei
Is het niet ironisch, wij
Hetzelfde verdriet, allebei
Maar ik om jou en jij
Om hem

Ik zag je ogen groot
Je hoofd steeds maar heen en weer
Je deed een stap achteruit en ik wist
Je weet het, dit keer

Het is waar: ik heb aan je gedacht
En nooit iets tegen je gezegd
Ik geloof dat men dat verraad noemt
Maar weet je: het kan me niet eens schelen
Echt

Ik ben gaan lopen
Door het donker en de modder en de tijd
Op de vluchtstrook van de a12
Zat ik, mezelf, jou en de weg kwijt

Vannacht droomde ik van vogels
En van hechtingen en een feest
Waar we godzijdank geen van beiden
Ooit echt zijn geweest

En toen ik wakker werd droeg ik je kleren
En je naam
En ik weet niet waar je bent
Of zelfs wanneer je bent gegaan