Vraag niet naar weelde naar rijkdom en pracht,
dat is voor mij dromerij.
Ik leef zo vrij als een vlinder ter nacht,
't geluk gaat mij toch steeds voorbij.
Ik spreek over liefde alsof ik het meen,
ik lach tegen iedere man.
Toch is er iets waar ik heel veel om geef,
waar ik ook niet buiten kan.

Geef mij rozen rode rozen dan kan ik gelukkig zijn.
Geef mij rozen rode rozen met haar geur zo zacht en fijn.
't Is de kleur van de liefde de weg naar het hart.
Ik vraag ze bij vreugde, bij leed en smart.
Geef mij rozen rode rozen dan pas wil ik gelukkig zijn.

Als eens het uur van scheiden slaat,
en ik mijn vrienden verlaat.
Dat ik voorgoed uit het leven gaat,
praat ik dan nog heel voornaam:
geef me tot afscheid mijn lievelingsbloem,
die menigeen er mij een gaf.
Al is haar kleur misschien wel wat te bont,
leg ze toch neer op mijn graf.

Geef mij rozen rode rozen dan kan ik gelukkig zijn.
Geef mij rozen rode rozen met haar geur zo zacht en fijn.
't Is de kleur van de liefde de weg naar het hart.
Ik vraag ze bij vreugde, bij leed en smart.
Geef mij rozen rode rozen dan pas wil ik gelukkig zijn.