Ik ben dit weekend naar de Pow Wow toe geweest;
ik heb daar weer gedanst, het was een heerlijk feest;
ik droeg een tooi van rood en paars gekleurde veren;
ik zwaaide met mijn scherpe lansen en mijn speren;
ik voelde mij verbonden met mijn oude volk
en heette ‘Witte Adelaar op Hoge Wolk’.

Maar ’s maandags na de Pow Wow heb ik vaak de balen:
dan zit ik weer te suffen op dit saai kantoor
en denk: ‘Hoe zal ik ooit het volgend weekend halen?
Hoe kom ik al die lange dagen hier weer door?’
Ik draag een pak en heet heel simpel Johnny Smit,
een man die netjes achter zijn computer zit.

Laatst ging ik op kantoor als indiaan gekleed
om iedereen te laten zien: ‘Kijk, dit ben ik!’
Mijn baas zei: ‘Johnny, steek die veren in je reet!’
Die man is af en toe een grote botterik.

Nu heb ik hem gevraagd: ‘Kom naar de Pow Wow toe.
Het is op zondag en u kunt me daar zien dansen
als ‘Witte Adelaar op Hoge Wolk’. En hoe!
Ik dans met zeven speren en met negen lansen!

Ze zijn gedoopt in gif en dodelijk venijn.
Ik hoop maar dat mijn baas er zondag dus zal zijn.