De mens leeft maar een korte poos
En voor het merendeel als wees
Een koud skelet, fragiel en broos
bekleed met snel verwelkend vlees

Soms is een god hem goed gezind
Dan ziet hij nog zijn haren wit  
Maar als hij overlijdt als kind
Is er geen god die daarmee zit

En of ie dom is of juist wijs 
En rijk of arm en goed of slecht
Hij komt na elke levensreis
Tenslotte weer bij mij terecht

Dan kneed ik rond zijn kleine ziel
Een nieuwe ziel die bij hem hoort
En ondertussen draait het wiel
Van eeuwig leven voort en voor

   Ik heb ze allemaal gehad
Oud en den dagen meer dan zat
Kapot, gerimpeld en versleten
Van hun gezond al niet meer weten
Zo krom, zo grijs, zo afgemat
Rijp voor het laatste vuilnisvat
En in hun tijd al lang vergeten
Ik heb ze allemaal gehad

Ik heb ze allemaal gehad
Nog middelbaar of amper dat
Die rechtop in het leven stonden
Door zo veel banden gebonden
Verliefd, geprezen, hoog geschat
Maar zie de kanker kreeg ze plat
En heeft ze bitter teruggezonden
Ik heb ze allemaal gehad

Ik heb ze allemaal gehad
Zo wat, die hun oorlogspad
Nog amper ingeslagen waren
Glanzende ogen, zachte haren
Hun huid nog smetteloos en plat 
Alleen een smerig kogelgat
Waardoor ze stierven voor hun jaren
Ik heb ze allemaal gehad 

Maar het ergste zijn de kinderen
Die overal creperen
Steeds weer baby’s moet je zo over 
Hongerkoppies heen boetseren
En maar hopen dat de groten
Die de kinderen regeren
Het eens leren te begrijpen