Onder de wol, 't hartje zo vol
Ligt snikkend kleine Jantje,
Moesje is boos, en rusteloos
Woelt hij in 't ledikantje.
Handjes zijn vuil, hij groef een kuil in de tuin,
Ma'tje heeft hem beknord,
Dat mocht Jantje niet doen,
En zij gaf hem geen zoen,
Nu ziet hij als hij slaperig wordt;

Tien kleine vuile vingers
Aan twee handen zwart als roet,
Tien kleine vuile vingers
Waarmee hij veel ondeugends doet,
Twee grote dikke tranen
Biggelen langs zijn wangen neer,
En hij fluistert zachtkens half in slaap:
Mammie, Jantje doet 't nooit weer.

Ook moeder droomt, zij ziet beschroomd
Aan 's hemelspoort klein Jantje,
Stil blijft-ie staan, dan klopt hij aan,
Met 't kleine vuile handje.
De engel die 't hoort, opent de poort
En zegt: Jantje kom binnen mijn kind.
Zijn je handjes ook zwart, wit als sneeuw is je hart,
Dan, ontwaakt moeder plotseling en vindt;

Tien kleine vuile vingers
Die haar strelen in 't gelaat.
Tien kleine vuile vingers
Vergeving vragend voor het kwaad.
Zij wil ze niet meer missen
En vol liefde drukt z' aan 't hart,
Die tien kleine vieze vingertjes
Aan twee handjes vuil en zwart.