Verscholen achter zijn gitaar
Stond hij verlegen op te treden
Heimwee maar een ver verleden
Één liedje op het repertoire
En zo bleef hij eeuwig jong
Bij dat altijd groene wijsje
Hij zag hoe mannen jongens werden
Vrouwen meisjes
Als hij zong

Achter zijn gitaar verscholen
Armen wiekend als een molen
Haren lang en rood als in het begin
En wel tevreden met het bereikte
School toch dat verongelijkte
Altijd in die ene zin

Tot het mis ging op een keer
Hij weigerde het lied te spelen
Het begon hem te vervelen
Het ging gewoon niet meer
Dat gedoe voor eeuwig jong
De oude Dylan imiteren
Maar de mannen gingen jouwen
En de vrouwen protesteren 
Tot hij zong

Achter zijn gitaar verscholen
Armen wiekend als een molen
Haren lang en rood als in het begin
En wel tevreden met het bereikte
School toch dat verongelijkte
Altijd  in die ene zin

Hij koos eieren voor zijn geld
Zong gewoon het oude liedje
Rookte op zijn tijd een wietje
Werd op die manier een held
En hoe de tekst ook wrong
In parochiehuis en kroegen
Dansten de mannen met de vrouwen
Ging het er aan toe als vroeger
Als hij zong  

Achter zijn gitaar verscholen
Armen wiekend als een molen
Avond na avond zin voor zin
En hoewel hij op handen werd gedragen
Hield hij nimmer op te ragen
Of ben ik soms te min