Met enkel nog de Noordzee als ongerept gebied,
met enkel nog het duin dat stormen weerstand biedt,
met enkel brakke rotsen, zo hopeloos verspreid,
ontvoerd door de getijen na opgegeven strijd,
bevrijdt zich uit de sluier van eind’loos trieste mist
en tart de westenwind, die zich in kracht vergist:
mijn vlakke land dat ’t mijne is.

Met stoere kathedralen als wakers uit ’t verleden,
met forse klokkenklanken soms zingend zonder reden,
Met torens en kantelen die haast de hemel raken
en die door ’t weer geveld soms bange zuchten slaken.
Met grauwe regenvlagen bij dagen koud en kil,
getuigt van oostenwind van zijn steeds vaste wil:
het vlakke land dat ’t mijne is.

Met een zo lage lucht die vaak op droefheid wijst,
met een zo lage lucht die als een schaduw grijst,
met een zo grijze lucht die ’t hart soms droefheid geeft,
met een zo grijze lucht dat men het hem vergeeft.
Bij felle noordenwind die gierend stuurloos raakt,
bij barre noordenwind wordt het weer oud en kraakt:
het vlakke land dat ’t mijne is.

Maar met een straaltje zon dat langs de schelde draalt
en uit ’t ontwakend landschap de felste kleuren haalt.
Met nieuw herboren dromen, beloften van de mei,
met trillend warme velden, zinderend in zomertij.
Met gouden korenzeeën, gewiegd door zuidenwind
herleeft en zingt en juicht als een uitgelaten kind:
het vlakke land dat ’t mijne is.