Mensen hort en komt ol te gaore
zet junder nere en ziet da'j't verstaat
want 'k goa j'gaon vertellen van Piere, de beeste
ne reus van ne vent, ne rare karwaat

Je kustet ol zie van kleins in de wiege
dat kind was uitzonderlijk kloek gemakt
e schupte en stampte zo met z'n beentjes
hij is zelfs ne keer deur zijn wiege gezakt

Hij groeide, hij groeide, hij bleef ie maar groeien
groeien zonder ende, 't was leutig om zien
zijn maatjes in schole kwamen maar met moeite
ze kwamen maar met moeite tot juste an zijn kniên

En je kan nu wel peinzen dat ventje had honger
een groot boerebrood was 't begun nog nie weerd
zijn vader moest wroeten slag om slinger
want Piere kuste eetn, eetn lijk een peerd

En Piere wrocht heel zijn leven bie de boeren
en trok ie de karre en slachtte et zwin
e sliep in de koeistal bie de beesten
want in een bedde en kuste ie niet in

En Piere bleef jonkman mo ja zo'n posture
nie vo zi leute want 't dei nem wel zeer
als 't jong volk ging dansen en vrijen langs de straote
en heeft nog gebleit, ja meer dan ne keer

Maar hij velde de bomen en droeg z'op zin schoere
honderden kilo's ie smeet z'in de lucht
e was ie de sterkst'n van uren in 't ronde
de grootsten bandiet goenk vo nem op de vlucht

En de mensen zeidn, ja, ze zeggen zo vele
waar of geen waar, maar ze zeggen 't alijk
ze zeiden : Dag Piere, en peinsden, "de beeste"
zo trekken z'een mens zijne name door 't slik

't Is waar maar hij leefde ie just lik een beeste
veel schone praat kwam d'er nie uit zin mond
e goenk van ze leven nooit na de messe
en z'hebben hem begraven lijk nen hond in de grond

Moar onk nu nog peize op Piere, de beeste
dan schiet er in mijn kop nog altid die wens
der moesten der meer zijn lik Piere de beeste
want dat was een kerel, dat was nog e mens.

(c) Willem Vermandere