Spreek maar af, gaat er maar mee ip café of gezellig iets gaan
eten in ‘t hotel waar da we sliepen – ‘t eten trok ip niets maar
‘t drinken was wel best ok. Breek mie af, laat gin bitje van mie
heel. Laat hem zeggen dat ie u zo goed verstaat – ‘t es gene vent
lik al die andere – ie èt hem zelve niets behalve alles wuk da j
wilt. Troost mie nie, laat mie ‘n bitje in de waan, laat mie
lopen, laat mie toch een bitje slaan, laat mie peizen dat ‘t met
tid gaat overgaan. Stelt ons maar voor, ‘k ben iprecht
geïnteresseerd. Wie weet zin we nog ooit beste maten. Ge zegt «
‘t Zou goe kunnen zin, want – ‘k wil toch da je ‘t weet- ge
luistert alletwee – ‘t es kluchtig - naar dezelfste platen. » «
Jongen druipt maar af, weet maar efkes nie wuk doen. Ga maar were
naar uw maten. Zegt dat ‘t diene kerel es die neffest heur staat.
Zeg maar ‘Och here, k è der eigenlijk een bitje mee te doen’ » «
‘t Es ne snellen, maar wuk es da lik met gie ? Zi j gie lik
verdikt of es ‘t aan minnen bril dat ‘t ligt, of es ‘t miskien
omda ‘k te dichte sta ? » Ach ik ken da gevoel en wuk dat ‘t met
u doet : met mie kun je goe babbelen, maar met hem kun je beter
klappen. We zin goed uit mekaar – alles kan en niks moet. We
zeggen nog ‘Hei’ en we kunnen doen wuk da we nooit kosten laten.