Hann angar sum sólja og bøur,
sum tað bláa hav.
Hann sigur tær vakrastu søgur,
tá sól er farin í kav

Hann droymir teir vakrastu dreymar
hvønn tann einasta dag,
roymir seg burtur um dalar og heyggjar,
til støð hann ei hevur sæð

Á um bert ein dag eg kundi
flogið avstað við tær,
men vit hittast bara, tá ið eg blundi
í náttardreymum hjá mær

Nú komin er kvøldarstund
eg droymi meg burt til tín
og eg sovi mín søta blund
tú ert fagrasti dreymur mín