'Lieve Heer, ik wil u even vragen
of ik, als ik in de hemel kom,
daar ook mijn geëmigreerde meisje vind
met haar Canadese vrind
en haar Canadese kind?

Ziet u, Lieve Heer, 'k heb vrouw noch kindje;
ik wilde ze zo graag, dat weet u wel;
om mij een verdriet te besparen
ga ik liever eenzaam naar de hel’.

Het hele brave burgerleven
zou ik dolgraag willen geven
voor een avontuurtje uit mijn jeugd
zo'n handjevol verdriet en vreugd
met Loesje, Margo en Marjolein

Al ben ik ouder nu en grijzer
ik ben geen syllabe wijzer
In mijn lijf stroomt nog het wilde bloed
dat mij maar steeds herinneren moet
aan jaren die allang vervlogen zijn

Waar zijn de kleine Jeugdgodinnen
die ik eeuwig wou beminnen
Ik aanbad de stem, de leuke snoet
en het raadselachtig ondergoed
van Loesje, Margo en Marjolein
Ik speelde pias, slaaf, geliefde
al naar gelang 't hen beliefde
en verruilde zelfs mijn vriendenschaar
voor een nattig kusje hier en daar
Zo'n bagatel waarvoor geen woorden zijn

Waar zijn die meisjes van 't verleden
met hun ziel- en zaligheden
Op ieder peluwtje van mollig mos
borduurde ik er flink op los
met Loesje, Margo of Marjolein
En in het lover langs de dijken
kwamen zelfs konijnen kijken
als ik, ondanks een verbeten strijd
met de angst en de verlegenheid
een kleine Casanova wilde zijn


Ze zijn voorbij de jonge jaren
zonder mij een dag te sparen
Als rovers met een rijke buit
zo knepen zij ertussen uit
met Loesje, Margo en Marjolein
Van al die meisjes van mijn dromen
heb ik nooit meer wat vernomen
Zij behoren nu een vreemde vent
met hun charmes en hun laatste cent
Het ergst is nog dat zij tevreden zijn

Ik wil de dag dat ik zal sterven
heus geen paradijs beërven
Ik voel me zonder jullie toch niet thuis
in het hemelse bejaardenhuis
Loesje, Margo en Marjolein
Maar mochten jullie mij begraven
laat dan de zwarte paarden draven
door het park en door die stille laan
waar nog altijd onze stappen staan
en letters die allang onleesbaar zijn