'k was negen toen m'n vader stierf
op dertien brak m'n been
op veertien brak m'n goeie stem,
je hoort 't er nog doorheen

m'n kaaksbeen kraakt, m'n adem ruikt
m'n kiezen zijn kapot
m'n vlees is weg, ik ben nog slechts 
'n hoopje zenuw en bot

de dokter zegt pas jij maar op
je hebt filantropie
chronische onanitis en
acute stroboscopie!

m'n vrienden zwermen uit, ik zie
ze steeds maar minder weer
de een bekeert zich tot mao tse toeng
de andere tot de heer.

iedereen en alles is 
zeer duidelijk tegen mij.
zoals ik in het mooie lied
"ik kan het, ma" reeds zei

maar voor de rest gaat alles best
wel, gaat alles fijn.
ik heb volstrekt geen reden
om ontevreden te zijn!


(c) tekst: Jan de wilde